Joan X - sobre mi

Con la crónica de hoy culmino un apartado que tenía pendiente, una crónica sobre mi, sobre Joan X autor de este humilde espacio, donde reuno los aspectos más destacados de mi vida.

 
MENTE   CUERPO   CORAZON

Sobre mí

 Hola! Soy Joan X un aficionado al BTT, senderismo, aventura,… Toda mi vida he estado vinculado al deporte, he hecho natación, water-polo, ciclismo, atletismo,… pero mi verdadera pasión es toda aquella actividad relacionada con la montaña y en su defecto el mar.



Sobre el blog

Lo inicié a finales del 2011 pero también incluye entradas de años anteriores. Cada entrada es un compendio de diferentes días sobre una misma zona.

La finalidad no es otra que la de compartir y la satisfacción de pensar que a alguien le pueda ser de utilidad. Un diario virtual para amigos, seguidores, familiares,… Un legado para mi descendencia.

Sobre mis rutas

La mayoría de rutas son en solitario porque es la única manera de conciliar horarios con la vida familiar y laboral. Ya sea en bici, andando, con el kaiac,.. pero siempre armado con mi teléfono para recoger las instantáneas y grabar las rutas con el GPS.


A la hora de redactar las crónicas me gusta amenizarlas con pinceladas históricas o culturales, sin profundizar en exceso. Me asesoro, leo, miro y busco todo aquello que le de una explicación al porqué de todo lo que voy descubriendo. Incluyo alguna explicación técnica de la ruta y suelo realizar alguna que otra reflexión.

..Joan, BTT, aventura i més…

En definitiva, en este pequeño espacio materializo mis aventuras, mis impresiones. Me rigen dos máximas a la hora de moverme:

“Ya descansaré cuando me muera” (como decía mi abuelo)
“A cada paso hecho, se abren nuevos horizontes para explorar” (Joan X)

Me gusta mirar en mi entorno y pensar en todas aquellas cimas que he hecho y en todos esos rincones que he descubierto, que pasan desapercibidos para la mayoría y esconden parte de nuestra historia.

Es la recompensa después del sacrificio, lucha, incluso a veces riesgo. Siempre con la idea firme de llegar, con voluntad y constancia

La madre que me parió J


Si a alguien le tengo que agradecer mi pasión por la montaña es a mi madre ya que a mis 4 añitos ya me metía 10km con 500m + Muchos domingos nos llevaba caminando hasta Sant Ponç desde Vallirana para luego volver.



Biker desde pequeño

Con mi bicicleta de 1 solo piñón y con una actividad frenética, me iba de Vallirana a explorar caminos por el massís del Garraf y el parc de l’Ordal.


Tendencia a la aventura…

A medida que he ido creciendo ha ido aumentando mi tendencia a la aventura y mi pasión por la montaña.


Mi 1ª bicicleta de carretera

Una obsoleta bicicleta de 2ª mano me ha acompañado durante muchísimos años. Ya a los pocos días de tenerla, en el 1995, crucé España en 6 días con un total de 1.000 km. Era mi único medio de transporte. A diario bajaba a Barcelona para ir a entrenar en atletismo acumulando 60 km más 20 km que hacia para ir a trabajar a Molins de Rei. Todo el día montado en ella.



Atletismo

Practiqué muchos deportes pero como los patillos, que nadan, corren y vuelan pero no destacan en nada jajaja En el único deporte que destaqué realmente fue en el atletismo. Mi entrenador José Antonio Martínez Bayo, campeón de España de los 1500m me fichó para correr en la Diputación de Barcelona. El fue un gran atleta. A sus 18 años ganó la Jean Boin como Júnior y más adelante rompió 2 veces el récord de Catalunya de los 1500 en pista cubierta. Nuestro verdadero entrenador era Domingo López, entrenador nacional. José Antonio adaptaba los entrenos.

Joan X fent atletisme
Me acogió como un padre y gracias a su sabio consejo escogí bien mi camino. Samaranch le solucionó la vida. En recompensa por su trayectoria le dio trabajo en la diputación de Barcelona cuando era el presidente pero eso era una excepción. Me explicó las historias de grandes atletas que habían pasado penurias. Sin ir más lejos, el caso de alguien a quien yo también conocía: Domingo Catalán, récordman mundial de los 100 km  se tenía que pagar las carreras de su propio bolsillo.


Seguí su consejo dejando el atletismo como un hobby y me centré en el estudio profesional, cosa que me ha permitido cumplir grandes expectativas. Muchas gracias maestro.

Servicio Militar


Estuve en la EMMOE (Escuela Militar de Montaña y Operaciones Especiales). Una escuela destinada a formar oficiales y suboficiales que han de mandar sobre tropas especiales. El acuartelamiento estaba en Jaca pero nuestra compañía estaba en el campamento de Candanchú, en lo alto de las montañas.




Los medios técnicos eran inmejorables y el equipo humano estaba formado por grandes profesionales de la montaña, excelentes montañeros que habían superado el techo más alto del mundo y viajado a la Antártida en una expedición cívico-militar con el equipo de Al Filo de lo Imposible. En Candanchú tuve ocasión de realizar un curso de mes y medio con efectivos del grupo de rescate en montaña de la Guardia Civil. El GRAIM. Toda una experiencia.


Fue todo un lujo: hice supervivencias, vivacs, escalada, monté tirolinas, esquié toda la temporada de invierno como socorrista en la estación de esquí de Candanchú, dormí en iglús, hice grandes caminatas durante días cargado con una mochila de 40kg,…todo un conjunto de acciones que en más de una ocasión me llevaron al limite, al extremo de la extenuación y cuando estaba “grogui” y creía que no podía más, sacaba algo sobrenatural y seguía avanzando.





Allí aprendí que con voluntad y disciplina mental siempre se puede dar más de sí  de lo que uno se piensa. Más que la preparación física, fue la fortaleza mental la que me enseño a superarme constantemente.

Mi abuelo

Ese gran hombre de campo que vivía en una aldea del Bierzo (León) era la persona que más quería. Honesto, trabajador, humilde y con un gran corazón. Un auténtico luchador que creció de la pobreza absoluta. Ni las miserias, ni la guerra, ni las represalias pudieron con su bondad.


Me ha quedado la esencia de él, lo más importante pero siento no poder recordar todas aquellas historias que me explicaba de pequeño. Me hubiera gustado poder guardarlas para poder trasmitirlas. Es mi ídolo, mi referente.

Sra. Pilar

Era una anciana vecina que quería muchísimo. No había vínculo familiar pero la estima superaba esos lazos. Fue la 1ª seguidora de mis aventuras desde bien pequeño. Cada día le dedicaba unos minutos.

Mi hijo Marc

Es lo mejor de mi vida y el mejor momento el de compartirlo todo con él, el de transmitirle todo los valores que he adquirido. Disfruto de sus aprendizajes, de su compañía. Revivo todo como si fuera nuevo.


 Le he dedicado una crónica aparte: els inicis d’un triatleta / senderista / aventurer

La familia o lo que queda de ella


Todo guerrero necesita el calor de una familia. Los años van pasando y la sangre se renueva con la consecuente pérdida de seres queridos.  Hay que aprovechar el tiempo tanto como sea posible.

Mi hermano David y su pareja Elena

Mi club de BTT: El Cau de la Bici

Conciliar la vida familiar y laboral implica no poder salir con mis compañeros bikers. Nuestros caminos se cruzan a diferentes horas pero ruedo con la esperanza de volver a compartir buenos momentos con ellos.


Recorro los montes con los colores del Cau pero sin afán competitivo. Únicamente busco la superación personal acumulando distancias y desniveles, busco la mejora y la progresión, pero dejo de lado la velocidad.



Conclusión

Pese a ser una persona luchadora, no lo considero por conseguir retos importantes porque es en ese momento cuando miro a mi alrededor y me doy cuenta que hay miles de personas anónimas que luchan cada día para hacer aquello que para el resto resulta tan básico como caminar o simplemente vivir.

Joan X


22 comentaris:

  1. Buenas noches, Joan; un bonito relato que nos confirma lo que ya sabíamos: que estamos ante una persona excepcional y luchadora como pocas, que se ha ido forjando gracias a la maravillosa gente con la que ha ido compartiendo las distintas etapas de su vida; yo me alegro mucho; lo único que te quedaría ya es transmitir a tu hijo la pasión que te ha movido hasta ahora y el espíritu de superación y sacrificio que nos ha conmovido a todos los que tenemos la suerte de poder compartir tus crónicas, que esperemos que tengan que ver muy pronto ya con el mundo de la bici, lo que significará ya habrás podido superar tus dolencias definitivamente; recibe un fuerte abrazo, Joan, y continúa así, sin cambiar ni un ápice. Pues eso ...

    ResponElimina
    Respostes
    1. Muchas gracias Savador por tus palabras. Muchos de nosotros somos luchadores hasta tal extremo. Nos diferencia del resto la causa, el detonante, pero ese àpice de superación lo llevamos latente. Debo de dar gracias por eso, como muy bien dices, a todas esas maravillosas personas con las que he ido compartiendo las distintas etapas de mi vida. Son ellas las que me han enriquecido.

      Has dado en el clavo por lo que se refiere a mi hijo, es momento de trasmitir todos esos valores. Es de hecho, el reto más sublime, más delicado, más dulce aunque no fácil. Una árdua tarea diaria que a diferencia de los otros retos, no recompensa al final, sino a cada paso hecho.

      La proxima crónica será montado en mi flaca :) Hice una prueba de esfuerzo y todo ha salido genial. Ahora toca purgar mi cuerpo, ajustar mis zonas y como dice un sabio de por aquí: el secreto está en salir. Es más, la tengo medio redactada y hago una breve alusión a tu metodo de entreno que se acerca mucho al de Chema Arguedas ;)

      Un fuerte abrazo Salvador y gracias.

      Elimina
  2. Muy bueno y humano te he visto Joan, en tu explicación, sobre tí, tus padres, tu abuelo, tu venina tu precioso hijo, tu guapa esposa, tu servicio militar en fin todo, resumido y muy bien explicado, el deporte es tu pasión, y no lo dejes nunca eres muy joven y ya te llegará el parar un poco, yo de joven he corrido maratones, por el Valles de donde soy, Barcelona vivo hace 36 años el Vendrell etc...Y claro ahora camino mucho, te lo imaginas por los post, es lo único que hago y ha sido el tiempo y los años pronto 60 primaveras los que te dicen para el ritmo.
    Y me has emocionado, tu sinceridad y el cariño a tu familia lo has explicado de una forma, que se me han saltado las lágrimas...!!!
    No cambies nunca Joan.
    Un cordial saludo, con todo mi afecto y muchas gracias por compartirlo, gracias y bona nit.

    ResponElimina
    Respostes
    1. Gracias por tus cálidas palabras Mª Trinidad. Pese a haber corrido maratones ahora corres mayores distancias, aunque expresadas en años y no en kilómetros, realizas grandes y numerosos pasos por el tiempo. Realizas un trabajo tan exquisito que bien merece ser digno de formar una auténtica hemeroteca. Ojalá haye un vigor como ese el día que deba atenuar mi marcha.
      Otro cordial saludo y gracias de nuevo por tus palabras, que también me emocionan. Bona nit.

      Elimina
  3. Hola Joan,

    Pues creo que has conseguido en tu post mostrar tus líneas maestras de vida; y me parecen realmente buenas.

    La verdad es que desde que conozco tu blog, e intercambiamos visitas y comentarios, siempre me pareciste un tipo consecuente con tu forma de entender la vida y con muchísimo sentido común; tras leer tu post esto me queda aún mucho más claro "(me pasó lo mismo con Juanma, al que le deseo lo mejor y que pronto podamos disfrutar de nuevo de él ;-) ".

    Muchas gracias por compartir y mucho ánimo para seguir con la vida por el camino que te propongas, sabiendo lograr la mesura adecuada.

    Un abrazo desde el llano.

    ResponElimina
    Respostes
    1. Muchas gracias Pablo. La verdad es que hemos encontrado en este tándem de seguidores muchas afinidades recíprocas que si no fueran tantas las montañas que nos separan, más de un dia compartiriamos rodadura y buenos momentos. No tengo la menor duda.

      Muchas gracias por tus ánimos y por tus buenas palabras que tanto me reconfortan.

      Una abrazo desde el que ahora es mi llano, el litoral :) donde no se acusan desniveles y se puede dar los primeros golpes de pedal, previos al purgatorio que me espera impaciente en la montaña.

      Elimina
  4. que gran biografia,siempre tan emocionante.ya descansare cuando me muera,real como la vida misma.que don tienes para expresarte y compartir esos momentos con tus seguidores haciendonos poner piel de gallina,te admiro..!!!

    ResponElimina
    Respostes
    1. Gracias queridos Ginetas. Me alegra mucho que os agrade y que os de por un instante un buen momento, tan falto en dias de superación. Es una buena manera de pagar lo que vosotros también haceís, unas crónicas maravillosas y muy ricas que nos deleitan a todos y, tantas son y tantas ganas dan de reproducirlas, que me van a faltar años para seguir vuestros pasos.

      Un fuerte abrazo.

      Elimina
  5. Bueno amigo Joan...no se que decir ya que esto va de emociones.
    No ha estado nada mal el repaso que nos has hecho de tu vida,esta claro que eres una persona luchadora y que procuras dar siempre el maximo en lo que haces aunque no alcances ningun triunfo,pero para triunfos son los que uno mismo se pone y logra alcanzarlos.
    La foto de la bici que tenias cuando eras crio me ha hecho recordar la mia con ese sillin de Panter...jajajaja.
    Creo que entre nosotros no hay mucha diferencia ya que a mi me encanra practicar muchos deportes pero como tu bien dices ...aprendiz de todo y maestro de nada,aunque quizas lo que mas me ha llenado ha sido el FUTBOL,que ha sido el deporte que he practicado yoda mi vida hasta que tuve que elegir al no ser compatible con la bici.
    En fin Joan....un repaso que coincide mucho con mi trayectoria y quizas la unica cosa que te aconsejaria es que no fuerces a tus hijos hacer cosas que no les gusten ya que se les nota enseguida cuando algo les gusta y cuando no.
    Por lo demas, te doy las gracias por haber abierto las puertas de tu corazon y tu vida y compartirla con nosotros,no me cabe la menor duda que detras de tus palabras tiene que haber una gran persona,sencilla y humilde.
    Tenemos que compartir alguna aventura y ya sabes que hay mas cosas que la bici,como el senderismo que me encanta y hacer cumbres.

    UN ABRAZO JOAN .... y a seguir luchando.

    ResponElimina
    Respostes
    1. Tomo como por muy sabio consejo lo que mencionas acerca de no forzar a mi hijo. Estoy totalmente de acuerdo. Compartimos muchísimo pero siempre porque el quiere o le apetece. Yo me limito a cumplir sus apetencias y le introduzco sutilmente en el mundo del deporte y de la montaña, pero nunca en contra de sus deseos o ganas.

      Parto con la idea de que quizas un dia no quiera hacer nada y lo respetaré y nunca caeré en el error de querer que mi hijo sea el mejor o sea bueno en un deporte, solo quiero que sea feliz y que valore lo que hace.

      Pues sí, el senderismo o una cumbre es más cercano que una buena ruta de BTT porque mi capacidad física se ha mermado bastante, cosa que le estoy poniendo remedio porque como dice nuestro querido Salvador, el secreto está en salir. Da por hecho que a la que retome unos mínimos, podemos aventurarnos un día a caminar ascendiendo.

      Muchas gracias por tu comentario y me alegro mucho de haberte hecho recordar tus tiempos de crio, que de bien seguro estará lleno de buenos momentos que no hay que olvidar nunca.

      Un fuerte abrazo y si, a seguir luchando como algunos de mis referentes, que superan anginas de pecho y se ponen como miuras.

      Elimina
  6. Yo creo que poco más puedes agregar ya que es inmejorable todo lo que relatas. No cambies nunca, que eso hace grandes a las personas. Te deseo todo lo mejor tanto personal como deportivamente.
    La próxima crónica... la esperamos ansiosos, me alegro de tu recuperación.
    Un abrazo campeón!!!

    ResponElimina
    Respostes
    1. Muchas gracias Txarly por tus deseos y por tus palabras. La proxima crónica sera floja de desnivel pero montado en mi flaca pasando por tierras donde descansa un guerrero, nuestro querido Juan Maiden.
      Un abrazo

      Elimina
  7. És d'admirar la teva biografia. Et felicito per tots aquells i tot allò que t'envolta i per totes les fites familiars i esportives que es pogut assolir... que avui dia no es gens fàcil.
    Salut amic

    ResponElimina
    Respostes
    1. Moltes gràcies. La veritat es que moltes de les fites assolides han estat amb força sacrifici, perquè mai m'ha estat fàcil fer les coses per moltes qüestions alienes al important eix ment-cos-cor, però vet aquí que lluitant un s'hi arriba per poc que sigui.
      Salut i força als pedals o ales hauria de dir a l'Arnau, perquè aquest noi no roda, vola ;)

      Elimina
  8. Me ha encantado el post, por lo que veo lo del deporte te viene desde la cuna no como yo que lo descubrí con 37...jajaja
    Tienes una familia estupenda, cuidala y tu cuidate mucho, que tengo ganas de volverte a ver sobre la bici.
    un besazo

    ResponElimina
    Respostes
    1. Hola Ana, muchas gracias. Si que es cierto que de bien pequeñito ya merodeaba las montañas pero fijate, en el mundo de los blogs he conocido a Joan Babot, un apasionado ciclista que empezó a partir de los 50!! y no te cuento el palmarés que lleva porque son palabras mayores como Titan Desert, Pedals de Foc,... A si que mira si te queda mecha por delante :)
      Un besazo

      Elimina
  9. Me a encantado conocer un poco mas de ti. E tenido el gusto de poder rodar contigo pero no lo suficiente, pues como mencionas has de conciliar vida laboral y familiar, pero cuando puedas hacer coincidir horarios te estaremos esperando con los brazos abiertos. De esta manera me irá muy bien para poder tomarme una pausa en mis crónicas teniendo a un verdadero referente con nosotros jejej.
    No sabía que habías tenido tantas aventuras en la montaña,de ahi esa pasión que te envuelve cuando estas en plena natura. De alguna manera me veo reflejado en ti cuando buscamos rincones y tesoros escondidos en nuestras montañas que nos cuentan tanta historia. Entre los dos no habrá tesoro por descubrir, que vaya temblando Tadeo Jones jejej. Un beso a esa maravillosa familia que tienes y cuídate campeón.

    ResponElimina
    Respostes
    1. Querido Coswor, Tadeo Jones es un trepitja-farigoles a nuestro lado jajaja La verdad es que tengo muchas ganas de ponerme en forma para poder compartir alguna de esas salidas maratonianas de fin de semana. Estoy tan acelerado que me voy a tirar de cabeza a los monegros y ya sabes cual es mi dilema... no se si podré con la grande pero soy tan cabezón... el 27 de abril lo resolveré ;)

      Mas adelante, cuando purgue bien la carbonilla, nos asociamos y buscamos un centro de operaciones para empapelarlo de mapas e ir poniendo chinchetas alla donde abrimos horizonte, otra opción es usar el Google Earth que nos saldrá más barato jjajaja

      Un fuerte abrazo. Me alegro mucho cada vez que nos une el azar.

      Elimina
  10. No quisiera parecer un poco pelotilla ni mucho menos, los que me conocen saben que de esto nada, soy muy bruto diciendo las cosas y sin rodeos.

    Tengo tengo que decirte que cada vez que leo un articulo tuyo amigo ? me quedo en bobado ¿ lo cuentas con una sencillez pero ala vez con una claridad que me hace sentir feliz, y como si habrás observado que mi forma de ser es de superarme siempre, procuro aprender de tus comentarios todo lo bueno que tienen.
    Por lo que comentas siempre has estado luchando en cosas durante tu vida, tal vez como tu dices en ninguna has sido un primer espada, pero si te ha enseñado y has aprendido ha ser una persona admirada y ejemplo para muchas personas no te diré que no cambies por que esto a tu edad es imposible, pero si te dire que para mi es un orgullo poder compartir estos ratos con tigo.

    Un abrazo y recupera te del todo.

    ResponElimina
    Respostes
    1. Muchas gracias Joan por tus palabras. Son para mi una fuerte motivación y más cuando vienen de una persona a la que admiro por su gran fortaleza y superación.

      Me gusta las personas que dicen las cosas a lo bruto, me encanta esa franqueza porque aunque las palabras no sean adornadas, son puras.

      Yo también disfruto mucho leyendote. Eren un referente, no solo por los hechos que tienen mucho mérito de por sí, sino por la actitud de avanzar sin encontrar límite. Te deseo pues que asi siga por muchos años. Tenemos en comun que no nos conformamos con ver pasar la vida sino que luchamos para disfrutarla intensamente y creo sin duda que debemos seguir de esta manera mientras tengamos uso de razón.

      Un fuerte abrazo y de aqui nada a hacer base para ponerse fuerte como un miura!

      Gracias de nuevo por tus palabras, las valoro mucho Joan.

      Elimina
  11. Bonita y emotiva biografia,es bonito y emotivo ver nuestra trayectoria y como vamos evolucionando,lo que hemos echo de jovenes recordar a nuestros queridos y disfrutar con los nuestros.Un fuerte abrazo y ya veras como todavia nos queda muchas aventuras por vivir.

    ResponElimina
    Respostes
    1. Muchas gracias Jorge. El tiempo avanza a pasos agigantados aunque no lo parezca, pero con un poco de suerte, todavía estaremos en el equador de nuestras vidas y así pues, aún nos queda mucho por bregar ;)
      Un abrazo.

      Elimina